Na uwagę zasługuje fakt, że wśród przypadków sekcyjnych wady współistniejące stwierdzono w 97-100% przypadków, co świadczy o ciągle jeszcze niedostatecznej diagnostyce klinicznej. Pamiętając o tym należy szczególnie dokładnie przebadać wszystkie dzieci zgłaszające się z powodu wad odbytu.
Rutynowo i możliwie w najkrótszym terminie wskazane są: USG nerek, a w razie potrzeby urografia dożylna i cystografia milicyjna, ponadto próby czynnościowe nerek i badanie kardiologiczne. Stwierdzenie wad współistniejących może spowodować konieczność zmiany pierwotnych planów postępowania chirurgicznego w leczeniu wad odbytu (Santulli 1962-69, Stephens 1963-71) (1, 2, 5, 10, 10, 25, 27,
Wśród uszkodzeń nie zagrażających życiu, jednak obciążających rokowanie na podkreślenie zasługuje niedorozwój kości krzyżowej, który towarzyszy wadom odbytu w ok. 30%. Rozległe ubytki, obejmujące trzy lub więcej kręgów krzyżowych kojarzą się z zaburzeniami czynności pęcherza moczowego i odbytnicy o charakterze neurogennym (ryc. 12-45), które zazwyczaj stwierdza się już w okresie noworodkowym. Mniejszym zakresom niedorozwoju kości mogą towarzyszyć upośledzenia początkowo mało uchwytne, które narastają we wczesnym dzieciństwie lub w okresie pokwitania, w fazach szybkiego wzrostu kręgosłupa, w związku z nieprawidłowym umocowaniem rdzenia i napięciem nitki końcowej. Występują wówczas lub narastają zaburzenia czynności zwieraczy odbytu i pęcherza, których wyjaśnienie wymaga wykonania mielografii i tomografii komputerowej rdzenia. (5).
Dodaj komentarz